Ne ben ayıyım ne de sen armut...

Erkek milletinin kökü ruh hastası yeminlen. Valla bak. Karşıma çıkanlara bakıyorum aynı, arkadaşlarımınkilere bakıyorum aynı, ulan babam bile aynı. Hep bir odunluk, hep bir bencillik, hep bir her şeyi ben bilirimcilik... Yine noldu da erkeklere sallıyosun aq kekosu diyosunuz, evet duydum. Neden biliyo musunuz? Bende bilmiyorum, sevmiyorum erkekleri. Yaşasın erkeksiz yaşam sahası! Hayır kardeşim ben hayatımda dürüst, akıllı, sakin, kibar ama aynı zamanda maço ve sahiplenici bi erkek görmedim. Ya pamuklar kadar yumşak ya da odunun vücut bulmuş hali. Yok mudur arası gardaş? Hele ben zaten tam bir davar severim. Nerde beni üzen, bana kötü davranan, dingil ve çirkin varsa arar bulurum. Allah çirkin şansı versin işte çok güzel olduğum için böyle yoksa benimde hayallerimdeki gibi tatlişko bir sevdiceğim olurdu. Ama napalım armudun iyisinide ayılar yiyor. Amk ayı olaydım da armut yiyeydim. Gerçi ben ayı olmayı kabul etsem şansıma armut çürük çıkar sonra ben üzüntüden kendimi sonsuz bir kış uykusuna vururum. Bizimki de böyle bir şans işte...