Efsane geri döndü ama yaralıyım..

Arkadaşlar uzunca bir süre tarifsiz acılar çekip sarsıldıktan sonra dedim "kızım kendine gel onlar kim köpek acaba seni üzecekler hayır gerekirse sen üzüleceğin konuya kendin karar verirsin, sen bir piremsessin otur düşün, çalıştır saksıyı.." Sonra acılarımın üzerine soğuk bir su içtim kalan sağlar bizimdir diyerekten yoluma devam etmeye karar verdim. Anacım bir ara her şey o kadar üst üste geldi ki kendime ölüm süsü verip ülkeyi terketmeyi düşündüm, 1 sene evden dışarı çıkmamayı düşündüm, yardım kuruluşlarına üye olup kendi hayatımı siktir etmeyi düşündüm işte ne bileyim aç çocukları doyurmaya gideriz, yaralı insanlara tedavi şey ederiz, eğitimsiz bebelere ders veririz, bir organ bağışı olur kan bağışı olur.. Ulan babannemin yanına yerleşmeyi bile düşündüm bu kadar stres sana fazla kızım topla çantayı köye yerleş dedim, ara sıra dağlara çıkar reyhan toplarsın uzaklara dalar tribe girersin dedim oda hiç bana göre değil bi kere köyde kuaför yok şehir 100 km uzaklıkta, benim dip boyam var, kesimim var, röflelerimin yenilenmesi var, manikür ve pedikürüm var allah affetsin kaş bıyık ve ağdadan bahsetmiyorum.. Makyajı, parfümü ve kıyafeti hiç anlatmayayım zaten. Yok bu iş böyle olmaz şuan yaralı bir savaşçısın ama unutma sen bir efsanesin diye düşünerek hayata tutunmaya karar verdim. Kilo alarak, kendimi bakımdan mahrum bırakarak, ve ponçik kalbimdeki kırıklıklarla yaralı olarak geri döndüm. Benden tavsiye şu kafaları yaşayacağınıza bir yerlerden atlayıp kurtulun daha iyi. Hayır hiç birimiz kolay değiliz, alayımız kafadan kırık ama yaşadığımız hayatlar bizden de kırık anasını satıyım.